Op een warme middag bezochten we het Lago di Tovel.
Het Lago di Tovel ligt in het noordelijk deel van de Brentagroep.
Het meertje was vroeger vooral bekend doordat het een uitzonderlijk verschijnsel vertoonde.
Rond half augustus kleurde het water bloedrood door het massaal voorkomen van eencellige dinoflagellaten (Clenodium sanguineum).
Na 1964 is dit verschijnsel echter steeds zeldzamer geworden, en het is nu helaas vrijwel verdwenen.
Men probeert dit door technische ingrepen weer te doen herleven, maar dat is tot op heden nog niet gelukt.

Nabij het dorpje Tuenno begint een smalle weg van 11,5km, die men alleen per bus en uiteraard tegen betaling kan oprijden.
Het baantje voert in zuidwestelijke richting naar het Lago di Tovel, dat op 1178m ligt.

Eenmaal boven komt men aan de rand van het meertje waar men langs een bospaadje rond het meer kan wandelen.

Langs het bospad staan tal van bordjes met uitleg over de natuur in en rond het meertje. Weliswaar enkel in het Italiaans.

 

Wij waren er overigens rond half juli, dus een maandje te vroeg om de verkleuring te zien.
Voor het baden trok het blauwe meertje wel heel wat toeristen.

 

Het bezoekerscentrum van het natuurpark Adamello-Brenta is maar een korte periode van het jaar geopend,
namelijk van 15 juli tot 15 september.

Deze vrij indrukwekkende slang deed ons wel even schrikken,
maar was uiteraard de moeite om snel vast te leggen op de gevoelige plaat.

Het meertje is omzoomd door middelhoge bergen die vooral heel dicht bebost zijn.

 

Wij (Wouter en Gentiaan) keerden langs een woest pad terug richting parking, terwijl de rest van de familie voor de bus opteerde.

Voor ons liepen belgen die ik dan ook vlug een kaartje van de Alpenfreaks aangeboden heb.

Hoewel de zon soms ietwat gesluierd was, was het toch ontzettend warm op de lichtgrijze rotsen.
Soms liep het pad langs de busweg, maar meestal was er geen asfalt te bespeuren, en dan waande men zich toch eventjes in een steenwoestijn.
Het leek wat op sommige bergstreken in de Verenigde Staten, zoals bijvoorbeeld in het Californische Yosemite National Park.

Hier en daar kon er zich toch een mager boompje tussen de stenen vestigen.

De paden zijn goed bewegwijzerd.

Hoewel het pad erg mooi en zeker een aanrader is, duurt het net lang genoeg.
Wij vinden dat het panorama sneller verveelt dan de heerlijke groene almen.